Título: libro DOLOR (un camino endémico)
HIJOS DE MARZO
2011-2026 Libros de autor
Voces | Cristina Arribas González
Instinto de vacío | Cristina Arribas González
Modernismos | Cristina Arribas González
La derecha que amó a la izquierda | Cristina Arribas González
Título: La derecha que amó a la izquierda
Criolla de amor | Cristina Arribas González
Por una vida que no tuve tiempo a vivir | Cristina Arribas González
Soneto de despedida | Cristina Arribas González
Sonetos de otoño | Cristina Arribas González
Extracción de la poesía del encanto | Cristina Arribas González
Grieta en cadena | Cristina Arribas González
Les textes sont comme toi, mort | Cristina Arribas González
Tu voz, mi sonido favorito | Cristina Arribas González
Dolor es mucho más que dolor | Cristina Arribas González
A la Rosa de Xavier Villaurrutia | Cristina Arribas González
Entrevista | Cristina Arribas González
No es nada, gracias | Cristina Arribas González
ESENCIA | Lo que está detrás de la palabra
Título: libro ESEN CIA (Lo que está detrás de la palabra)
Descubiertas en mis voces
Devolverles el vuelo
De querernos/
ESENCIA | ESSENZA | Cristina Arribas González
APARICIONES
Mismo gesto
Mismo amor
Espacio de mimbre
Aquí dentro
Raíces
En medio de vuestra luz
Cicatrices de oscuridad
Ya no somos rastro de nada
Madriguera
A las afueras del cilindro mágico
Cantan al unísono
Pequeñas y celestes estrellas
Sois mágicamente galácticas
Cruzáis el cielo
Y yo os adoro
CRIATURAS SOFISTICADAS
Endiablada forma
De raíces detenidas
Inteligencia
Acto de desvelos
Erguirse sobre el hombre
Entonadas
Sonáis más allá de ellos
No puedo
Devolveros el recuerdo
Llegan como luz en el precipicio
Llamaremos como fuegos
De espirituales ecos
Ellas llegan con su mística voz
Abrazan los lenguajes
Son sonidos
antiguos
CRECIENDO
Mi amor soy yo creciendo
En la hendidura de tus pies
Hundiéndome como un espacio
Infinito hacia el amor
Vocalizando
Me quedaré encerrada oyendo
Como una caja sonora
Si mi cielo te encontrara
Bajaremos como cielos caídos
De irresistibles gestos
Al sueño dorado
Tú me cantas
Mediocre mundo de luz
Y nos adornamos con fuerzas
Que vienen del camino
Galáctico de las estrellas
Aladas
¿DÓNDE VAN TUS PLUMAS?
Dice que el corazón está muerto
Que a dónde van tus plumas
Lo dice mientras se marchita
Aquí se llega al otro lado del laberinto
Entran en tropel
Ruinas de angustia
Aquí palpita
la incertidumbre
Pidiendo permiso
Si ves al corazón
pregúntale porqué te has ido
Aquí nos abrazamos
y al mismo tiempo
Venimos
CORAZONES DE FUEGO
A menudo deambulo entre la idea de tu cuerpo
Como fibra de nailon
Que arrulla al amasarla
Te imagino
Encontrando
Esos hilos
En idiomas
Esparcidos en la alfombra
Y delicada
Los sostienes entre tus deditos imaginados
Si el hombre que soy se aferra a la idea delicada
De entrelazados pétalos
Y te regala una rosa
Azul
Como
Hielo
Delicados
Me quedaré oliendo
La emoción invernal
Apretados
En silencios
Sin fin
Sin nosotros
Y me pondré a llorar
*****************
APPARENZE
Stesso gesto
stesso amore
spazio in vimini
qui dentro
Radici
In mezzo alla vostra luce
Cicatrici dell'oscurità
Non siamo più traccia di nulla
Tana
Fuori dal cilindro magico
Cantano all'unisono
Piccole e celesti Stelle
Siete magicamente galattiche
Attraversate il cielo
E vi adoro
CREATURE SOFISTICATE
Forma diabolica
Dalle radici ferme
Intelligenza
atto di risveglio
Ergersi sull’uomo
Intonate
Suonate oltre loro
Non posso
Restituirvi il ricordo
Arrivano come la luce sul precipizio
Arderemo come il fuoco
Di echi spirituali
Arrivano con la loro voce mistica
Abbracciano le lingue
Sono suoni
antichi
CRESCENDO
Il mio amore sono io che cresco
Nella fessura dei tuoi piedi
Affondare come uno spazio
Infinito verso l'amore
Vocalizzare
Resterò chiusa ad ascoltare
come una cassa armonica
Se il mio cielo ti incontrasse
Scenderemo come “cieli caduti”
Di gesti irresistibili
al sogno d'oro
tu canti per me
Mondo mediocre di luce
E ci adorniamo con forze
che provengono dalla strada
delle stelle galattiche
Alate
DOVE VANNO LE TUE PIUME?
Dice che il cuore è morto
Dove vanno le tue piume?
Lo dice mentre appassisce
Qui arrivi dall'altra parte del labirinto
Si affollano
Rovine di angoscia
Qui pulsa
l'incertezza
chiedendo il permesso
Se vedi il cuore
chiedigli perché te ne sei andato
Qui ci abbracciamo
e allo stesso tempo
arriviamo
CUORI DI FUOCO
Vago spesso tra l’idea del tuo corpo
Come una fibra di nylon
Ti culla quando lo impasti
Ti immagino
Trovando
Quei fili
nelle lingue
Sparsi sul tappeto
e delicato
Li tieni tra le tue piccole dita immaginarie
Se l'uomo che sono si aggrappa a un'idea delicata
Di petali intrecciati
E ti regala una rosa
Blu
come
Ghiaccio
Delicati
Resterò ad annusare
L'emozione invernale
stretti
nei silenzi
senza fine
senza di noi
E mi metterò a piangere
*Extracciones poéticas, Esencia, 2019. Cristina Arribas González*
Ensayo/ poesía crítica y experimental | HIJOS DE MARZO
Título: 2011-2025 Los años de dios. Extracción de pensamientos aflorados o desaflorados
La luz del instante | Hijos de marzo
Nota de prensa | Ab Radice (I). De estigmas
Extracciones poéticas II | Cristina Arribas González
DE NUEVO | DIN NOU
I.
Dice que el corazón está muerto
Que a dónde van tus plumas
Lo dice mientras se marchita
Aquí se llega al otro lado del laberinto
Entran en tropel
Ruinas de angustia
Aquí palpita
la incertidumbre
Pidiendo permiso
Si ves al corazón
pregúntale porqué te has ido
Aquí nos abrazamos
Y al mismo tiempo
Venimos
I.
Spune că inima-i moartă
Că unde ți se duc penele
O spune-n timp ce se ofileşte
Pe-aici se-ajunge de cealaltă parte a labirintului
Te năpădesc
Ruinele suferinței
Aici pulsează
incertitudinea
Cerând îngăduința
Dacă vezi inima
Întreab-o de ce-ai plecat
Aici ne-mbrățişăm
Şi-n acelaşi timp
Venim
II.
Tengo una tristeza de puentes que nos ocultamos
Asalto la herradura mágica
Me da miedo
Habitarme con el silencio
Tengo una destreza de puentes
Que aruñan
Y me da miedo habitarme
En el silencio de nuestro dolor habitado
II.
Sufăr de-o tristețe a podurilor pe care ni le-ascundem
Iau cu asalt potcoava fermecată
Mi-e frică
Să locuiesc în mine însămi cu tăcerea
Am îndemânarea podurilor
Ce zgârie
Şi mi-e frică să mă locuiesc
În tăcerea durerii noastre locuite
III.
Tengo una tristeza de puentes
que nos ocultamos
Tristeza efímera de amor
de cajas vacías
y amores sofocados
Acto empequeñecido por la sonrisa
de mi vientre
Por las manos húmedas
que se cristalizan a oscurecer el sol
La llama que nos finge
Entre corrientes
Como reflejos de oro
En tu pupila
Y dios nos mira
Mi tierra de amor
Caminos de luces
Eclipsando la esencia
de las calles
Con mi dolor
Esperándote sin fin
En el espejo de mi cuerpo
Ya estamos en el bosque
Y ya no hay miedo
III.
Sufăr de-o tristețe a podurilor
pe care ni le-ascundem
Tristețe trecătoare de dragoste
de cutii goale
şi iubiri înăbuşite
Act umbrit de zâmbetul
pântecelui meu
De mâinile transpirate
ce formează cristale întunecând soarele
Flacăra ce ni se substituie
Printre curenți
Ca nişte reflexe de aur
În pupila ta
Iar Dumnezeu se uită la noi
Pământul meu drag
Drumuri de lumină
Adumbrind esența
străzilor
Cu durerea-mi
Aşteptându-te la nesfârşit
În oglinda trupului meu
Deja suntem în pădure
Şi frică nu mai există
IV.
Todas las cosas
Son robadas por el amor
No me ames
Devuélveme la luz
De tus días
IV.
Toate lucrurile
Sunt furate de dragoste
Nu mă iubi
Dă-mi înapoi lumina
Zilelor tale
V.
Mi amor soy yo
Creciendo
V.
Iubirea mea sunt eu
Crescând
DESCUBIR | DESCURAJARE
NO TENEMOS LA DELICADA RAZÓN DE EXISTIR
Se abrirá
El silencio
Con voces
Nadie habitará
Las sombras
Nadie sostendrá
La imperfección
Llegará la escasez
Desplegada
En vibratura
N-AVEM DELICATA RAȚIUNE DE-A EXISTA
Se va deschide
Tăcerea
Cu glasuri
Nimeni nu va locui
Umbrele
Nimeni nu va susține
Imperfecțiunea
Va veni criza
Răspândită
În vibratura *
* vibrație (în limba italiană, în original)
LO QUE ESTÁ DETRÁS DE LA PALABRA
Anhelo perder
los escombros de la luz
asomando en los espejos
Habitar
la estrategia del vacío
y mirar
CEEA CE E-N SPATELE CUVÂNTULUI
Aştept să pierd
resturile luminii
ivindu-se-n oglinzi
Să locuiesc
strategia golului
şi să privesc
POESÍA
La poesía se expresa en términos de siempre.
El lenguaje es una expresión dada inconmensurable
Vivere per sempre
* în limba italiană, în original.
POEZIE
Poezia se exprimă în termeni obişnuiți.
Limbajul e o expresie dată incomensurabilă
Vivere per sempre *
PORQUE TODO ES ESENCIAL
Algo que sea irremediablemente bien hecho es el sendero
Por él vibra el agua
Y persevera lo oculto
El hermetismo es el lugar del sendero
Cada uno tiene su propio Dios
Y su propio rezo
FIINDCĂ TOTUL E ESENȚIAL
Ceva care să fie pentru vecie bine făcut e cărarea
Pe ea vibrează apa
Şi perseverează cele ascunse
Ermetismul e locul cărării
Fiecare-şi are propriul Dumnezeu
Şi propria rugăciune
FINALMENTE
destino y morir
en las aguas
Amar
es vibrar
El único
idioma
el universo
Frecuencia
de vacíos
O mística repetición
Las heridas
Se nos abren
Las palabras
dicen la verdad
ÎN CELE DIN URMĂ
destin şi să mori
în ape
Să iubeşti
înseamnă să vibrezi
Unicul
grai
universul
Frecvență
de viduri
O, mistică repetare
Rănile
Ni se deschid
Cuvintele
spun adevărul
*Extracciones poéticas II, Cristina Arribas González. Traducción al rumano Costel Drejoi.*
Parole dallo specchio | Cristina Arribas González
I.
Una voce
Una voz
Qualcuna
cualquiera
Una voce
Una voz
Parlandomi
hablándome
Una voce attraversata
Una voz atravesada
Una voce conosciuta
Una voz conocida
Una voz
Cualquiera
Una voz
Una voce aperta
Al sonno immaginato
Si Chiama una voce
Se llama una voz
II.
Tu
che vediamo tra le cose immergersi,
cadere fino a rompersi,
alzarsi tra le parole.
Tu
che vedi il tempo nei miei occhi.
Tu,
voce in cerca della morte,
per ombre acciuffata nel filo del cammino.
Tu
che vediamo nella corda dell`eternità
nascosta tra le sue reti.
Tu
che vedi lo spazio nel mio tatto.
Tu, brusco,
incontro tra il mio volto.
Tu
che vedo tra le cose immergersi,
cadere fino a rompersi,
alzarsi tra le parole.
Tu
che vedi il tempo nei miei occhi,
nascosta tra il rumore della coscienza,
soggetta tra tanto abbisso.
Chiamarti Tu,
è allontanarmi per vederti,
ritornare a me e andartene via,
capiti nella distanza,
già,
non come un ricordo,
III.
L`Uccello apre le sue ali
al filo di questa piaga.
La mattina si è svegliata
con tutte le sue vite
e la notte si avvicina
al confine di luna.
Nell´ultimo sospiro amato
l' Uccello si copre
con tutte le sue morti
e mi abbraccia.
Sento il flusso del suo sangue
incatenato alla parola.
L`Uccello apre le sue ali
tra questo sussurro di morte
dove le piume della mia vita
credono svegliarsi.
IV.
I miei occhi si fermano in questa carta,
guardo il mio volto nel riflesso della finestra,
sento il brusio delle tazze,
il passo della terra,
Il vento.
Un Uccello si ferma nella strada,
lo vedo vicino alla lettera cadente.
-Lui ritorna al suo volo
Mentre io rimango-.
Le mie mani si fermano nel vetro,
credo capire l`eternità nel suo filo.
-Lei ha perso la sua innocenza
lo vedo come mi guarda-.
V.
Sento nostalgia della mia tristezza,
come vola l`eternità
quando gli uccelli già non sono,
e la tua ferita non ha gabbia?
In questo mare non c`é dove rimanere,
le crepe stanno chiuse,
e il vetro si rompe all`interno.
Le rondini e i corvi
ballano con la loro morte,
insieme a un senso già perso.
Le crepe sono chiuse,
e il vetro si rompe all`interno,
ma porto tante vite
che non so chi muore prima.
VI.
La luce si avvicina all’ insonne
E come una stella fuggiasca
il giorno se ne va via.
Il cuore prende il suo sospiro
e già l’amore non sa respirare.
L’insonne cerca la sua vita
-Nel pensiero non c’è sonno-
VII.
Questa mattina il dolore ha perso il suo canto;
il mio petto respira leggero fra la sua frusta.
-Sono una donna che ha dimenticato il suo nome
ma Il dolore conosce il mio-.
Questa mattina mi sono svegliata con un brusio;
gli alberi cercando la ragione del vento,
e le campane dell’ amore nella fermata.
-La finestra sta aperta a tutti
anche Al mio nome-.
VIII.
Sono dovuta morire per vedere la mia vita cadere
E come un riflesso di speranza la parola diventare
Ho scoperto il suono dell’alba nella morte
Ho visto l’amore di qualcuno soffrire
E la eternità nei suoi occhi
So come è il vento
So come è l’insonnia
So come è stare sveglia e non poter chiudere l’alma
Sono dovuta morire
Lo so
Ho dovuto vivere
Lo so
Sono dovuta essere
Lo so perché il mio nome alla fine sta dietro di me
IX
Sono nuda in un giorno Bianco.
-Ho fatto la vita da me-
Il mio bambino è una lettera,
sangue innata.
-Lui si è fatto da se-
Sono nuda in un giorno Bianco,
tutto tan buio.
E il tempo.
E questa nostalgia.
-Aiuto per la miseria nulla-
X.
Ho scoperto un mondo dentro lo specchio,
un mondo che ci parla con il suo urlo.
Ho scoperto il nome delle cose,
la vita nascosta tra il suo rumore.
Ho scoperto un mondo dallo specchio.
Sento la libertà della parola,
il senso della realtà persa.
Sento la no-coscienza del oggetto.
Ho scoperto il flusso de la morte,
la stagione del vetro,
la piuma de la sua voce.
Ho parlato con la ferita del vento.
Ho scoperto come sono,
e il brusio del mio nome
cadere tra questa memoria di voce.
XI.
Porto la ruga d´Aurora nel mio vestito.
-L’impronta del suo vuoto-
Aurora si china nello specchio,
vedo le sfumature della sua boca,
il brusio del suo naso.
Aurora rimane
fra tutto lo scrito.
Porta la ruga del mio vestito.
*Extracciones poéticas en italiano del libro Parole Dallo Specchio. Cristina Arribas González. Revisión: Alessandro Casu*
Un passo avanti | Cristina Arribas González
UN PASSO AVANTI
Nell'abisso interiore
che mi accompagna
Mi impegno ad essere libera
Sempre
da parole effimere
Tanto forti
Tanto dirette
alla vita
VIDI LE SUE MANI TRA LA VISIONE DELLO SCENARIO
TORNERÒ AD OSSERVARE
LE SUE MANI
GIÀ NUDE E CADUTE
E VORRÒ PROVARE AD ABBRACCIARLE DI NUOVO
SUS MANOS
VI SUS MANOS ENTRE LA VISIÓN DEL ESCENARIO
Y LAS OBSERVÉ
CAÍ DELICADAMENTE EN ELLAS
LE DIJE QUE LAS APARTARA
PARA SENTIRLAS MÁS CERCA
DE LA PROFUNDIDAD DE MI CAMPO VISUAL
LAS CRUZÓ
SE DESCRUZÓ DE MANOS Y APOYÓ SU CABEZA EN EL FRONTAL
VOLVERÉ A OBSERVAR SUS MANOS
YA DESNUDAS Y CAÍDAS
LOS SURCOS DE UNA DE SUS VENAS
Y QUERRÉ VOLVER A TENTARLAS
ABRAZARLAS DE NUEVO
VI SUS MANOS
COMO UN JUEGO CON LAS MÍAS ABRAZADAS
Y QUISE BESARLAS
Ella acarició las mías
Como si quisiera gesticularlas
Hacerlas hablar
Quizá fue el deseo de las mías
Puede que fuera el simple
Deseo de dejarlas callar
CON VUELO
Llevo el pájaro muerto de mi ventana a pasear
Como un medio-ciclo de dolor
Me detengo junto a la basura
Anteayer arrojé a su hermano muerto
A la pradera, al descampado
Como una sequía de lluvia en mi corazón
Llevo al otro al mismo lugar
Eran extrañamente iguales
Los encontré junto al suelo
Yaciendo en el mismo lugar
Buscando la muerte en el mismo lugar
Llevo el pájaro muerto a pasear
Como si al llevarlo mi dolor se fuera con él
La luce
non attraversa la luce
La luce si percepisce come un stato senza Dio
Come il posto degli angeli nella terra
La luce si ama
come l'idea che si ha di lei
Infinita, amata
stata
Y no me olvidaré nunca de donde vengo
Y no me olvidaré nunca de vengo
Porque amortizo mis creencias
Dudo con una firmeza
De lugares comunes
Salpico todo hacia fuera
Acertijos que van soltándose
Como texturas de una piel
Que arranco
Me desprendo de donde fui
Para no olvidarme nunca de donde vengo
JUGAR A QUIÉN
Tengo miedo al viento
a ser poco para él
por eso me dejo las cuerdas
para poder menoscabar la tristeza
y jugar al vacío de sus sombras
Por eso tuve miedo
Mientras volaba-s
Y no había manos
No existían
No había quién
(sostuviera al miedo)
CARTOGRAFÍA DE UN CUERPO
En ese instante donde al dolor no llegas
Estás tú como boca caída
Estás tú y mi padre
Rodeados de materia que se extiende
Estás tú y mi madre
Decorando de nuestro amor
Somos amasijo de no serlo
Algo así como articulado
Que se despoja del miedo
De amarse
Nosotros somos como dos arrecifes sin padre
No huérfanos, sin padre
Mi prolunghi
Come se già di me non rimanesse niente
e mi trasformi in amore di te
in amore di noi
ESTACIÓN ELLAS
Las manos de mi madre están llenas de rosas,
no sabe cómo se olvida la muerte de ellas.
Las manos de mi abuela:
Claveles,
los olvidó el día que mi abuelo murió y se marchitaron.
Mi hermana, es flor vestida de mí
como el amor que me regaló en la orilla
en el acantilado
En la casita, en el suelo, en el barco.
Dentro non ci sono specchi solo una casa
Allí esta fuera
El espejo de la gente
Mirando hacia fuera
Dentro no hay espejos
Solo una casa
LA LENGUA DE TODOS
Quiero quererte tierra
Quererte como se quiere al intruso
y chocar con el pico de los pájaros.
Quiero quererte
El beso que da la sal en la marea
La instantánea de dos enamorados
Y el sol como un puerto
Que ha olvidado donde llegan
Las corrientes.
Las noches y el paseo
Dos transeúntes que se agarran
Por si acaso
Chiedo Scusa
Per averTI amato
A quién amo
no lo sé
Si me lo vuelves a preguntar
quizá
te diga
a quien fui
a quien te amó
AL AIRE
Ayer tuve la duda de no haberte visto nunca
La tuve como inmersa en el papel
Como la palabra que dices que soy
Ayer olvidé quién era para ser tú
Como son las medusas pegadas a la piel y oscuras
Ayer lo olvidé todo mientras sonabas
Como aire contra el viento
Como una voz que se agita sin sonar
Yo procurando no moverme
Tú hacías
Mi corazón se fue el día que mi alma llegó
No fue el espectro de mi cuerpo
Fue mi alma comprendiéndose así misma
CUANDO TE TUVE
Quiero jugar con tu pelo, mamá
Como cuando éramos niñas
Y tú me querías
Éramos niñas por eso creo que temo al vacío
Y en la oscuridad ya no me encuentro
Mamá, éramos niñas
Te tiraba del pelo para ver si existías
Ahora ya no me peino
Habito el enredo con mi tropiezo
Mamá, éramos niñas
Y yo te abrazaba
Tú eras mi niña
Mamá, mi niña
La niña que cruza/cruzaba el espejo
NACIDA PARA TI
El gesto se detiene en la sombra
Acariciando los abrazos olvidados
Un segmento de nosotros
Se entrecruza con nuestro dios
Aquel de mares inverosímiles
Y multitud
Dios ha nacido para destronarnos
Desdibujar nuestro hábito
Y hacernos creer
Lamentablemente
Hacernos creer en nosotros
Io sono tua figlia
Creandoti nella terra
Come una luna che si frattura
E che ieratica gioca con la morte
Perché si sa senza te
LOS QUE YA NO ESTÁN
-¿Qué es ser cumbre?
Dijo mi abuela muerta
Cumbre es habitarlo todo
¿Qué es ser nosotros?
Me pregunto
Llama como un susurro misterioso
Como invocado
Mi abuela muerta no contesta
Amontona las flores
y hace un círculo con sus dedos
Me pregunto qué hace mi abuela muerta
con los que ya no están
Con mis recuerdos
Qué hace mi abuela muerta
con mis recuerdos
Las flores no están
Han quedado como un reguero de
Sombras en el salón
y me detengo en la copa
Mi abuela muerta
ya no me llama
y me quedo en silencio
Como pensamiento
organizo su silencio en el salón
Me ha dejado al cargo de la muerta
Y yo no sé hacer más que abandonarla
a su suerte
La mia famiglia abbandonata sono io
Vivir por siempre
La poesía se expresa en términos de siempre. El lenguaje es una expresión dada inconmensurable.
LA ETERNA ADOLESCENCIA
La eterna adolescencia
La caricatura del ruiseñor
La eterna adolescencia detrás de nosotras
La eterna mirada en el pupitre
y una silla vacía
La eterna adolescencia nosotras
dolientes
doloridas
como una caricia infinita
hacia el terror
LO QUE ESTÁ DETRÁS DE LA PALABRA
No somos lo que escribimos
Crear es dar sentido
No somos lo que escribimos
somos lo que devolvemos
el tramo que cierra la línea
que perfila la curva
la geometría
No somos lo que escribimos
somos todo aquello
que no somos
Ser en no ser somos
como abrazados
a la criatura del espejo
*Extracciones poéticas en italiano y en español, Un passo avanti, Cristina Arribas González.*
Una mujer a quien amar | Cristina Arribas González
Tú solo quieres cuando yo no quiero, cuando me doy cuenta que el amor solo se corresponde al amor. Cuando me doy cuenta que solo quieres que te mire. Adornar ese flash fotográfico entre tu felicidad y mi memoria. Me pregunto si alguien es capaz de captar tu pensamiento como yo. Porque yo lo capto al mirar tu fotografía, capto tu intención de olvidarme, tu no correspondencia. El silencio de tus ojos que yo veo con tanto rumor en tu boca, y esa palabra que no dices y se queda en tu garganta, yo la trago por ti. Te la devuelvo entregada al/en querernos, sentadas en la inmensidad del abismo amoroso. Te la entrego en amor correspondido.
Sé que no estás disponible, he aprendido a leer el silencio, por ello no dejo de quererte, somos una, la matriz y la raíz. Antes de poseer, hay que querer ser quien somos. Aprendimos a poseer primero, a imaginar primero, a desear primero, y nos olvidamos de dar, de enseñar, de querer, de aprender. Te gusta mortificar a aquellos que te hicieron daño.
El amor no es solo para una sola persona. Estamos hechos de amor. Amo a muchas personas, no dejo de amar. Solo acepto los caminos. Casi doy por perdido. Es cierto que casi te doy por perdida. Me falta poco. Ha habido mucha falta de comunicación, es lo único que te reclamo, si desde un principio hubiera habido una comunicación fluida, no hubiera sufrido tanto, no hubiera caído en el precipicio de la confusión del dolor.
Me he sentido atacada en muchos momentos, el silencio es un ataque como la falta de amor también. Me he preocupado mucho por ti. Aún cuando veo las noticias, y la lluvia, pienso ojalá que Delia esté bien. No se puede pedir peras al olmo, siento que mi amor ha pasado solo por mí sin dejar rastro, quizá solo en un par de libros, me hubiera encantado que se hubiera quedado en las dos, y que no fuera arte. Pero así es el amor, viene como se va. No se puede retener. Siempre te deseo lo mismo. Que puedas ver el amor y que no se convierta en ti, en una carta egoísta. Te lo deseo con todo mi corazón.
Es una pena que devolvamos lo contrario de lo que realmente queremos que se acerque a nosotros
Yo no te quise por tu físico sino por esos destellos que asomaban de vez en cuando o dejabas asomar
De inteligencia, sensibilidad y creatividad
Espero que seas muy feliz y que te quieren sin Delia, o con Delia con alma y fe: *Te quieran*
Extracciones poéticas I | Cristina Arribas González
Calla el silencio
Debo corregir los daños
que deja la poesía en ti cuando se transmite
porque silenciosa
mi alma entiende que se precipita
como dentro de un espejo
Chiudi il silenzio
Devo correggere i danni
che lascia la poesia in te quando si trasmette
perché silenziosa
la mia anima capisce che sta precipitando
come dentro a uno specchio
*
Vivir hasta el final
No es un drama esta soledad hallada,
la que nos encuentra caminando.
Amar es el encuentro feliz,
que se enciende entre nubes de fuego y rastros de necesidad.
Pero existe una razón para sopesar el conjunto amado,
una soledad donde no haya necesidad de encuentro.
Ser feliz, sin contenerse, sin remordimiento,
que el alma seduzca implacablemente a la razón.
De estar dispuestos a vivir hasta el final sin miedo
Vivere fino alla fine
Non è un dramma questa solitudine trovata.
Quella che ci ritrova a piedi.
Amare è l’incontro felice
che si accende tra nuvole di fuoco e tracce di necessità.
Ma c’è una ragione per soppesare l’insieme amato,
una solitudine dove non c’è bisogno di incontro.
Essere felici, senza trattenersi, senza rimorso,
che l’anima seduce implacabilmente la ragione.
Di essere disposti a vivere senza paura
*
Amar se ama
Amarse es irse cuando el corazón se queda sin hueco
Cuando no hay manos que abracen la reciprocidad encontrada
Amar se va cuando se queda sin huesos
Cuando se acaricia el dolor
Susurros de
al decir te quiero
Amar soy yo
Perdiendo la intensidad de hacerlo
Queriendo apartarme de la secuencia
Que comienza con esa catástrofe de adiós
Amare si ama
Amarsi è andarsene quando il cuore si svuota
Quando non ci sono mani che abbracciano la reciprocità incontrata
L´amore va via quando arrivi all’ estremo.
Quando si accarezza il dolore
Sussurri di…
nel dire ti amo
Amare sono io
perdendo l’intensità nel farlo
Volendo allontanarmi dalla sequenza
che comincia con quella catastrofe di addii
*
Canción de esperanza
Mi amor es afónico
Comienza a desprenderse de sus voces
A ofrecer su elixir robado
¿A qué hueles?
A tu signo
Canzone di speranza
Il mio amore è afonico
Inizia a staccarsi dalle loro voci
offre il suo elisir rubato
Ma di cosa profumi?
Il tuo segnale
*
La ligereza del amor
En este amor de cantos y luces
Canta con su sufrimiento en sombras
De amor puro
Lo amo cuando en silencio me descubre
Abierta y desnuda
La leggerezza dell’amore
In questo amore di canti e luci
Canta con la sua sofferenza
nell’ombra del puro amore
Lo amo quando mi scopre in silenzio
Aperta e nuda
****
Diálogos de luz y sombras / Dialoghi di luce e ombre
Somos almas de luz que a nuestros pasos vamos llegando
Desprecia el horizonte porque es en este instante de fin donde finalmente me encuentro
I
¿Por qué les llamé siervos de la luz a los muertos si yo no tengo ancestros?
El cosmos ha hecho que la luz se desprenda de nuestros brazos
Porque las apariencias del cuerpo sin alma son esas
I
Perché li ho chiamati servi ai morti se io non ho antenati?
Il cosmo ha fatto si che la luce si emani dalle nostre braccia
Perché le apparenze del corpo senz’anima son quelle
*
II
La luz del cuerpo se desprende
para provocarse
un vacío de existencias
Es como la luminosidad de la fe,
oscura cuando se prolonga
II
La luce del corpo
si propaga
per provocare un vuoto di esistenze
È come la luminosità della fede,
oscura quando si estende
*
III
Habla de mi conexión infinita
con el idioma de los sueños
Me ha llegado tu mensaje,
estar en el alma
III
Parla della mia connessione infinita
con la lingua dei sogni
Ho ricevuto il tuo messaggio,
essere nell’anima
*
IV
Essere corpo nei nostri visi
Attivare il linguaggio delle piante
Dare alla radice il substrato necessario
Placare il canto
IV
Ser cuerpo en nosotros rostro
Habilitar el lenguaje de las plantas
Darle a la raíz su sustrato necesario
Apaciguar el canto
*
V
Nos llegan las palabras y conversan con nosotros
¿Por eso estamos naciendo por siempre jamás?
Dale a la raíz su sustrato necesario
Sierva de la luz
V
Ci arrivano le sue parole e parlano con noi
È per questo che stiamo nascendo per sempre o mai più?
Dagli alla radice il substrato necessario
Serva della luce
*
VI
¿Es La forma en la que la luz nos llega no de estos mundos?
Hay una realidad cuántica en las personas que se van
Ellas permanecen en nosotros como un magnetismo de esferas
Hacerse el amor es ramificarse
Seres raíces
VI
È così che la luce viene a noi, non da questi mondi?
C’è una realtà quantica nelle persone che se ne vanno
Esse rimangono in noi come un magnetismo di sfere
Fare l’amore è ramificarsi
Esseri radici
*
VII
¿Entenderse en la profundidad del sustrato?
Sustraerse
En las sombras se está
A la vida se llega después de ella
A la muerte no se llega,
se está
Nosotros moriremos
después de ella…
*
VII
Interdersi nella profondità dell’essenza
Sottrarsi
Stiamo nelle ombre
Alla vita si arriva dopo di lei
Alla morte nos sin arriva
Si sta
Noi moriremo
Dopo di lei…
*
VIII
A nuestra luz quiero pintar
Ver la luz que de dentro hacia fuera se detiene
Esclarecer el idioma
Nosotros a la luz somos una fracción con palabras
Darle a la luz su sustrato necesario
El amor
Crecer en firmamento
Apaciguar el canto
VIII
Voglio dipingere la nostra luce
Vedere la luce che dall’interno verso l’esterno si trattiene
Schiarire la lingua
Noi alla luce siamo come una frazione di parole
Dare alla luce il valore necessario
L’amore
Crescere nel firmamento
Placare il canto
*
IX
Amas sus formas
Respetas su lugar
Eres la sierva de la luz
y tus sombras te deshabitan
te desenamoran
te desconocen
IX
Amate le sue forme
Rispetta il suo posto
Sei la serva della luce
E le tue ombre ti svuotano
Non ti amano più
Non ti riconoscono
*
X
Eres la sierva de la luz,
y los hombres
que ya no se habitan
que ya no se extinguen
Te iluminan
por siempre
*
X
Sei la serva della luce
E gli uomini
Che non si ritrovano
Che non si estinguono
Ti illuminano
Per sempre
****
La luz del silencio
(Creo que voy a desobedecer al intelecto
Escribiendo algo opuesto a la visión poética)
La palabra
Material que ya olvido
Entre lugares manchados
con promesas que ya mi mente es incapaz de atrapar
Serán los años que en misterio
cubrí con falta de ellos
Ya no me salen igual
no me resisto a los deseos
ya no los quiero
Porque las noches vendrán de paso
sin distinguirse de sus mañanas
Como la muerte
Ese es el mayor espectáculo escrito
Desobediencia al ritual
Amor ya dentro
Nada de escenificar
Nada de gritos
Un silencio atronador
Lo cambio
Lo que antes era primero
Ahora va muriendo después
Se van muriendo lo que antes llevaba dentro
No es pena
Perder esas vidas
que yo no invité
Es vida
El cuerpo
Detrás del telón
Estoy yo
Perdiendo el instante
Me muevo, pero ya no estoy yo
He cambiado de escenario
Hay un vacío inmenso
Un color
El negro
Y la luz de mis ojos
Recuerdo haberme prologando como un sueño
En lugares que antes eran lo mismo
Dejó de sonar mi mente
Se quedó en silencio
Le grité tanto al silencio
Palabras borbotones
Allí en la bañera
Dentro
Cuerpo delicado
Confiesa que hace mucho de eso
El hogar
Quédate para escuchar las campanas
ya no suenan
ya no se escriben postales
Guardo la tuya
en mi cajón colgado
Tengo que irme muy lejos
para sentir alguna vibración
todo lo que mi mano olvidó
Temblor del hogar
Los adornos
Algo que se margina
muy por encima de la oscuridad
Es la realidad
Imagina que ya no existo
Tú tampoco lo harías
Hemos ido demasiado lejos
Tú y el silencio
Ya no me acuerdo de cómo te llamas
Sí de cómo te llamaba
Arrogancia
Soberbia
Narcisismo
La mejor manera de visitar lo prometido
Los títulos
Recuerda que los vivos
Siempre se pierden antes
de recordarse
Antes de fingir desconocerse
Antes de olvidar
Amarse
**********************
La luce del silenzio
(Penso che disobbedirò all'intelletto
Scrivendo qualcosa di opposto alla visione poetica)
La parola
Materiale che già dimentico
Tra luoghi macchiati
con promesse che già la mia mente non riesce a cogliere
Saranno gli anni che misteriosamente
coprì con la loro stessa mancanza
Già non risultano più gli stessi
Non resisto più ai desideri
Non li voglio più
Perché le notti passeranno
Senza distinguersi dalle loro mattine
come la morte
Questo è il più grande spettacolo scritto
Disobbedienza al rituale
Amore già dentro
Niente da inscenare
Niente grida
Un silenzio assordante
lo cambio
Ciò che prima era in primo piano
Ora muore dopo
muore ciò che prima portavo dentro
sta morendo
Non è una vergogna
Perdere quelle vite
che non ho invitato
È vita
Il corpo
dietro le quinte
ci sono io
Perdendo il momento
Mi muovo ma non ci sono più
Ho cambiato scenario
C'è un vuoto immenso
un colore
Il nero
e la luce dei miei occhi
Ricordo che si prolungava come un sogno
In posti che prima erano gli stessi
La mia mente ha smesso di risuonare
Rimase in silenzio
Ho urlato così tanto al silenzio
parole prorompenti
Lì nella vasca
Dentro
corpo delicato
Confessa che lo fa da molto tempo.
La casa
Rimani ad ascoltare le campane
non suonano più
non si scrivono più cartoline
Conservo la tua
nel mio cassetto sospeso
Devo andare molto lontano
per sentire qualche vibrazione
tutto ciò che la mia mano ha dimenticato
Tremore domestico
Gli ornamenti
Qualcosa che viene emarginato
molto al di sopra dell'oscurità
È la realtà
Immagina che non esisto più
neanche tu lo faresti
siamo andati troppo oltre
Tu e il silenzio
Non ricordo più come ti chiami
Sì, come ti chiamava
Arroganze
superbia
Narcisismo
Il modo migliore per visitare ciò che è stato promesso
I titoli
Ricorda che i vivi
Si perdono sempre prima
da ricordarsi
Prima di far finta di non conoscersi
prima di dimenticare
amarsi
**********************
La femme racine
1.
Je t’ai laissé derrière
Avec les chevaux, avec les fils du passé
Avec l’exil de nos rendez-vous manqués
Je l’ai fait pour me protéger
De cet amour qu’on nous a volé en silence
Laisse-moi dans ce calme
Entourée des mots qui sont restés
Je te confierai au mystère
De la bête et de sa lignée
...............
Te dejé atrás
Con los caballos, con los hilos del pasado
Con el exilio de nuestros encuentros fallidos
Lo hice para protegerme
De ese amor que nos fue arrebatado en silencio
Déjame en esta calma
Rodeada de las palabras que quedaron
Te confiaré al misterio
De la bestia y de su linaje
2.
J’ai toujours voulu être femme
Seule
Entourée de présences et de passages
Mais seule
Détachée de cette Racine
Faire de moi une patrie
..................
Siempre he querido ser mujer
Sola
Rodeada de presencias y de pasos
Pero sola
Desprendida de esa Raíz
Hacer de mí una patria
3.
J’en ai assez de te voir t’éloigner,
De te laisser partir, de ne rien retenir.
J’ai déjà bien trop à porter :
Moi,
Et cet horizon sans fin.
Mais maintenant, soyons deux,
Mon félin d’amour,
Ma douce boule de velours,
Mon noir aux prunelles sombres,
Mon souffle léger, mon ombre.
Je ne te laisserai plus fuir,
Car sans toi,
Je ne sais plus ce qu’est l’amour.
Sans toi.
................
Ya estoy cansada de verte alejarte,
De dejarte partir, de no retener nada.
Ya cargo con demasiado:
Conmigo misma,
Y con este horizonte sin fin.
Pero ahora, seamos dos,
Mi felino de amor,
Mi dulce bola de terciopelo,
Mi negro de pupilas oscuras,
Mi respiro leve, mi sombra.
Ya no te dejaré huir,
Porque sin ti,
Ya no sé lo que es el amor.
Sin ti.
4.
Pour que le temps n'efface rien
Dans le silence où tout s’éloigne,
Je conserve des éclats de mémoire,
Visages, voix, parfums,
Que l’oubli n’ose contempler.
Le vent emporte ce qui tremble,
Les lieux, les mots, les amours,
Mais moi, je murmure et recueille en secret
Les instants tombés du temps.
................
Para que el tiempo no borre nada
En el silencio donde todo se aleja,
Guardo destellos de memoria,
Rostros, voces, esencias,
Que el olvido no se atreve a mirar.
El viento se lleva lo que tiembla,
Los lugares, las palabras, los amores,
Pero yo susurro, a solas reúno
Los instantes caídos del tiempo.
5.
Fille de mes yeux
Où es-tu, je ne te vois plus
Tu es là, dans les détails, dans l’immense
Dans l’amour que je te porte,
Fille de mes yeux
................
Niña de mis ojos
Dónde estás que no te veo
Ahí en las pequeñas cosas y en las grandes
En el amor que te profeso
Niña de mis ojos
Antonio Daganzo | reseña
Ab radice (I). De estigmas
Cristina Arribas González
Hijos de marzo, Madrid, 2025
86 páginas
Muy lejos de detenerse, la creación de la escritora y artista plástica Cristina Arribas González (Madrid, 1986) prosigue su andadura moviéndose entre el norte de la aguja certera y el sur de la buena abundancia. Tras haber culminado, en el lapso de poco más de un año (2024-2025), una trilogía poética que englobaba —y engloba— las entregas tituladas De todas Rosas, Amor no. Agua y fe y Me mueve el amor para quererte, Cristina Arribas abre ahora lo que a todas luces parece un díptico epistolar cuyo primer jalón es el recién aparecido Ab radice (I). De estigmas, que se hace eco en su título de la Historia Natural de Plinio el Viejo. “Et ab radice avulsae vitales est satus et ramorum tenerrimis”, leemos en el Libro XIII, capítulo 8, de la monumental obra de Plinio, lo que se podría traducir a la lengua castellana de la siguiente manera: “Y de la raíz arrancada surge el principio vital y las ramas más tiernas”.
A las raíces acude, pues, la autora, en esta nueva muestra de un infatigable quehacer cuya flexibilidad expresiva, e incluso su capacidad para las explícitas metamorfosis, alcanzan aquí una muy singular cota. Porque estamos ante la particular demostración, debida a Cristina Arribas González, de cómo el género epistolar se amolda con facilidad insuperable a los diferentes estados de ánimo, a los diferentes visajes del alma y a los diferentes latidos del corazón de quien escribe. Y, así, la consecuente escritura, oscilando entre los campamentos base de lo que podríamos considerar el poema en prosa y una libre y reconocible versificación, propicia la concatenación de las indagaciones líricas y una episódica narratividad —e incluso algún pasaje dialogado—, del verbo abiertamente confesional y el —a veces volcánico, a veces muy medido— idioma del despecho, del autoconocimiento a ultranza y una intertextualidad que no desdeña ni las letras de Simon & Garfunkel ni las interpolaciones bíblicas, ni tampoco una larga cita poemática de Silvina Ocampo. Todo ello, además, en el marco de un discurso cuya unidad de sentido forma parte igualmente de lo posible polimorfo y de lo sometido a literaria brega: ¿son varias cartas consecutivas o, en realidad, es una sola lo que el lector halla en las páginas de este primer jalón de Ab radice?
La simplificación reduccionista no tiene aquí valor alguno: estamos ante un texto de Cristina Arribas González, y no olvidarlo implica aceptar, gozosamente, la sorpresa como levadura integral de la palabra y el discernimiento como altorrelieve propio de la intelección. “¿Será que vivir es poner en duda nuestra lengua?”, le escribe Airam Sabira a su destinataria Delia, y más aún: “El desorden que habita en la escritura, la escritura es una pieza de arte. He aprendido a vivir de esta realidad polisémica. De esta artesanía de vacíos. Esculpir en la escritura. Darle a la escritura todos los actos posibles”. Con lo que la presente muestra cardinal del epistolario de Airam Sabira —personaje a través del cual se dibuja una suerte de extrema ficcionalización del yo poético (“Es como si hubiera construido una persona a partir de mis miedos, fracturas y obsesiones”)— constituye la oportunidad —muy bien aprovechada oportunidad— de “llegar a la raíz”, dando, efectivamente, “la oportunidad de conocer”. Porque en Ab radice (I), los “estigmas” no sólo son las huellas en el alma de un acendrado amor no correspondido (“No sabía lo que significaba el silencio hasta que clamó tan fuerte que gritó tu nombre”), sino también, y ante todo —y recordando nuevamente a Plinio—, las huellas de la lucha por vivir o revivir, por nacer o renacer desde el dolor. Por lograr que “de la raíz arrancada” surjan “las ramas más tiernas” de la clarividencia y la memoria limpia.
Antonio Daganzo, 4 de septiembre, 2025
*Reseña por Antonio Daganzo, Ab Radice (I). De estigmas, Cristina Arribas González*
Voces | Cristina Arribas González
Título: libro DOLOR (un camino endémico) Autora: Cristina Arribas González Género: Poesía Colección: Voces Tamaño: 14,8 x 21 cm Encuadernaci...
-
Cristina Arribas González (Madrid, 1986) es una creadora radical e integral: poeta, pintora, editora, artista gráfica y visual. Su obra es u...
-
Título: La derecha que amó a la izquierda Autora: Cristina Arribas González Género: Poesía Colección: Voces Tamaño: 14,8 x 21 cm Encuaderna...
-
Título: AB RADICE (I). De estigmas Autora: Cristina Arribas González Género: Epistolario Colección: Ab Radice Tamaño: 14,8 x 21 cm Encuader...














